Woensdag, 15 september. Wandeling naar de Brandalm en meer....

In principe hebben we vandaag een vrije dag, maar..... er is hier in Längenfeld natuurlijk ook iets leuks te doen, "wandelen" maar het is wel facultatief. Je kunt kiezen voor de gehele rondwandeling het eerste deel, tot het rustpunt gaat best stijl omhoog, daarna wordt het gemakkelijker (zo herinnert Chris zich dat) en begint een lange afdaling. Maar je kunt ook kiezen voor alleen het tweede deel van de wandeling, je wordt dan met een busje (tegen betaling) naar het rustpunt gebracht. Wie met het busje wil kon zich gisteren opgeven en precies acht hebben dat gedaan. Het rustpunt is de Brandalm met een klein restaurant waar we koffie kunnen krijgen "mit etwas dazu". Een klein aantal heeft gekozen voor maximale vrijheid en kiest een eigen programma.
We verzamelen om half tien en onder leiding van gids Chris gaan we op weg. Het is eerst wel even zoeken maar dan vinden we het pad omhoog. Het is best wel een pittige wandeling, zo stijl omhoog dat velen al een jasje of trui uit doen. De wandelaars voor alleen de tweede helft vertrekken om tien uur met het busje en we zijn nagenoeg tegelijkertijd bij de Brandalm.
Het wordt weer erg gezellig met koffie of cappuccino al dan niet met Apfelstrudel, al dan niet met slagroom. Ook Peter is druk in de weer met zijn drone en maakt een aantal schitterende foto's. Anderen 'bezoeken' de boerderijdieren, geiten, schapen en hangbuikzwijn of het kleine kapelletje.
Na ruim een uur pauze gaan we verder, gelaafd en gevoed. Het tweede deel van de route is te verdelen in het deel naar een hangbrug - drie kwartier - en een afdaling daarna. Maar de route naar de hangbrug is toch nog wel best heftig omhoog en enkelen hebben echt moeite om te volgen, sommigen worden spontaan geholpen door andere reisgenoten, zo pittig is dit deel van de tocht. Toch een beetje onvoorzien, ondanks dat er wel 'pittig' in de aankondiging staat. Dan eindelijk zijn we bij de 70 meter lange hangbrug, waarlijk een belevenis er overheen te lopen, en wat een diepe ravijn bevindt zich daaronder.
Vanaf hier gaat de route alleen maar omlaag, maar ook dat is een pittige belasting van de gewrichten, met name de knieen hebben het zwaar te verduren. Ruim drie kwartier dalen we voordat we weer in het dorp zijn. Al met al zijn we ruim vier uur onderweg geweest, wel inclusief koffiepauze. We bezoeken nog even het bijzonder rijk versierde kerkje, toch weer een beetje boosheid, de armen hadden niks te eten en de pastoor en bisschop baden in weelde, is dat nou wat die man uit Nazereth bedoelde.
's Middags hebben we eerst rust, diepe rust voor wie dat wil. Maar er is ook onrust, een (Belgische) campinggast is in grote woede ontstoken, hij was in zijn middagdutje gestoord door het luid kletsen van DE Hollanders. Hij gaat tekeer, het is een tiental meters verderop te horen. Eindelijk gaat hij verder maar vindt dat hij ook zijn boosheid aan Caty kenbaar moet maken die helemaal niet weet wat er gebeurd is.
Om half vijf begint HET spectakel, de finale van de Jeu de Boules wedstrijd. Nagenoeg iedereen is aanwezig om het schouwspel gade te slaan. Er wordt gespeeld alsof het een Olympische finale is, de gemoederen lopen soms hoog op als de deelnemers moeite hebben met een beslissing van scheidsrechter Chris.
Dan, feest, de winnaars worden gehuldigd en mogen kiezen welke prijs ze willen, wijn of Mozartkugel, de 'verliezers' krijgen dezelfde prijs als de winnaars en daarmee is ook dit spel weer gerelativeerd tot wat het eigenlijk is, een gezellig samenzijn. Nu komt de drank op tafel, voor elk wat wils en we kletsen nog ruim anderhalf uur met elkaar. Morgen weer een uitje, als we straks weer thuis zijn krijgen we nog ontwenningsverschijnselen, alle dagen uit, alle dagen feest, alle dagen ....... Voor nu welterusten en morgen vroeg weer op.

Donderdag, 16 september. Excursie naar de ICE Q en meer....

Vannacht heel slecht geslapen, gisteravond heel even de elektrische deken aangezet en toen .... inslaap gevallen en toen ..... werd ik wakker met al bruine korstjes hier en daar. Wat een ellende, vlug dat ding uitgezet maar daarmee is de warmte nog niet weg. Na een kwartiertje wachten weer in bed en toen ..... alsmaar draaien en maar draaien, denkens af, te koud, dekens op, te warm, alle luiken en ramen open, het lijkt wel of de warmte nu van buiten komt, wat een ellende, eindelijk vat ik dan toch weer de slaap en dan .... gaat de wekker al weer.

Vandaag gaan we met de bus naar Sölden en dan met de lift naar de ICE Q. (foto geleend van WIKI). Een deel van onze groep gaat met de bus, een ander deel gaat met de auto of lift mee met iemand. Wij gaan met de bus en zo staan er 19 man/vrouw voor de bushalte, er worden kaartjes gekocht en we gaan naar Sölden. De bus reis duurt wel wat langer dan een autoreis maar in Sölden is de groep weer compleet en - na het kopen van de kaartjes gaan we naar boven, eerst met 8 persoons cabines naar het tussenstation op 2174m en dan met 20 persoonscabines naar Gaislachkogl op 3048m. Zodra we uitstappen zien we het ICE Q restaurant dat vooral veel bekendheid kreeg door de James Bond film Spectre. We kunnen rondom dit 'fenomeen' eerst de omgeving uitgebreid fotograferen of filmen. Maar we hadden niet gerekend op het slechte weer, de lage bewolking en plaatselijke mist maakt het wel lastig een fraaie foto te maken, toch knippen we er op los.
Kwart voor elf zitten we allemaal binnen voor koffie of thee of chocolademelk met heerlijke Apfelstrudel. En het is weer een gezellig 'geklets' dat het een lieve lust is. Wij zitten bij Jan en Lien D. en ik bespreek de kneus in het wiel van de caravan met hem. Hij vertelt dat hij wel een bandenpomp heeft met spanningsmeter zodat we kunnen zien of er nog wel voldoende druk in de band zit. We komen er later op terug.
Na de koffie gaat ieder op eigen gelegenheid weer naar beneden en lopen wij een ommetje door Sölden. Sölden is echt een wintersport stadje, met alles was daarbij hoort, hotels, restaurants, apres ski bars en striptease bars. De dames op het uithangbord hebben niet veel om het lijf, dus gaan we maar door. Boodschappen doen, met de bus terug en lunch in de car.
's Middags komt Jan D. al snel met zijn bandenpompje en stap 1 wordt het oppompen van de reserveband tot 4 bar. Ik heb niet veel zin om de band te verwisselen maar mijn caravanman - per email gevraagd - adviseert wel vervanging. Dus we proberen een schaarkrik er onder te zetten stap 2 maar dat lukt niet, het is veel te zwaar, ik krijg de sleutel niet rond, dan heeft Bob een hydraulische krik en dus proberen we die en ja hoor, langzaam komt het wiel omhoog. We laten het weer zakken voor stap 3 de moeren moeten los. Echter de ene sleutel past niet, de andere sleutel is te kort, we komen zo niet verder, dan komt Jan R. die wel een echte moersleutel heeft en zo draaien we ze allemaal los. Het reservewiel er onder stap 4 en alles weer vast draaien stap 5. Het wiel op de plaats van het reservewiel stap 6 lijkt nog wel het zwaarste werk. We hebben allemaal vieze handen maar wel een caravanwiel vervangen. Het is erg mooi om te zien hoe iedereen op zijn manier wil helpen, een feest. Alle helpers bedankt.

's Avonds hebben we het - in deze reizen gebruikelijke - afscheidsdiner in het restaurant van de camping, en het mag gezegd, het diner was net zo goed verzorgd als de hele camping goed verzorgd is, ofschoon, wij voor onze caravan een modderpoel hebben, maar dat terzijde.
Natuurlijk krijgen Chris en Josje, het reisleiderspaar, een toespraak, deze wordt 'verzorgd' door John, die dit op humoristische wijze doet en zich lam heeft gezocht naar dingen die Chris en Josje misschien anders hadden moeten doen, of beter hadden kunnen doen of fout hebben gedaan, maar hij heeft niets 'gevonden' dat voor verbetering in aanmerking kwam.
Toch kunnen er ook genoeg goede woorden gesproken worden over Chris en Josje, we mogen wel stellen dat zij samen - elkaar vaak aanvullend - heel veel hebben gedaan om deze reis zo soepel mogelijk te laten verlopen. De ontvangst op de camping, een plaats wijzen en hulpvaardig als het nou net niet je voorkeursplaats was, geen tv ontvangst, geen zon of juist teveel zon; de vele excursies met de bus, nergens een probleem gehad, de bus altijd op tijd, zoals vandaag de auto-/busreis naar Sölden, kaartjes voor de bus en kaartjes voor de kabelbaan; alle lunches en etentjes die we hebben gehad, zijn zonder enig probleem verlopen; de reisbesprekingen verliepen prima en er werd veel informatie gegeven om reis naar en verblijf op de volgende camping zo plezierig en aangenaam mogelijk te laten verlopen.
Altijd, zonder mopperen, stonden ze klaar om op elke vraag een antwoord te geven, boodschappen doen voor de borrel-uurtjes, niets was hun teveel. Heel eerlijk, de ACSI hoeft mij niet te bellen om reisleider te worden, want soms vind ik het te veel gevraagd.
Natuurlijk heeft ons - toch gemelleerd - gezelschap er aan bijgedragen dat het gezellig was en dat er duidelijk plezier in de groep was bij alle activiteiten die we als groep ondernomen hebben, maar ook dit is 100% gefaciliteerd door Chris en Josje.
Het was een heel geslaagd afscheidsdiner en de gezelligheid tijdens dit diner representeerde de gezelligheid die eigenlijk elke dag aanwezig was in onze groep. Welterusten.

Vrijdag, 17 september. De eerste dag na de groepsreis.

De nacht verloopt onrustig want morgen is toch een dag van vele kilometers, heb ik 'hier' wel aan gedacht, en 'daar' wel aan gedacht, er mag niks mis gaan. 's Morgens maken velen zich op om een flink aantal kilometers te maken richting NL of Belgie, al vroeg horen we geluiden die daar op duiden, daarna zie je menigeen lopen met het 'huistoilet', in de weer met opruimen, daarna pootjes opdraaien, caravan aanhaken en rijden maar.
Precies negen uur rijden we weg, bij een garage toch de bandenspanning nog maar even controleren - deze is precies 4,05 Jan D. - en dan de weg naar Imst, Längenfeld achterlatend in een deken van mist.
Al snel is het tijd voor koffie - wel zelf meegebracht, ja, je bent verslaafd of niet, dan moet je altijd je eigen 'spul' meenemen. Na vele kilometers zijn we het zat, om kwart over twaalf pauze en lunchtijd.
De tijd vliegt voorbij en de kilometers vliegen onder ons door. Maar ook hier is de wet van Murphy van toepassing, nog 30 km tot Rothenburg ob der Tauber, wegwerkzaamheden, maar kilometers voor die werkzaamheden staan we al stil en al met al verliezen we meer dan vijfkwartier voordat we door die ellende heen zijn. Hadden we drie uur 's middags in de planning, wordt het half vijf voordat we op Tauberromantic staan in Detwang, het is goed dat we gereserveerd hebben want de camping is "Belegt". Er staan nog meer groepsgenoten op deze camping, daar komen we achter als we de groepsapp zien, Wim en Anja en Peter en Paula. We lezen met groot plezier waar onze groepgenoten staan en hoever ze gevorderd zijn in hun 'drive' naar huis.
Morgen weer verder, dan wordt een camping nabij Kassel het doel. Welterusten.

Zaterdag, 18 september. Verder naar NL.

We zijn maar één nachtje in Detwang gebleven, conform de planning, want er is iemand jarig dit weekend, onze kleinzoon en volgende week onze kleindochter in Apeldoorn. We maken alvast een broodje voor onderweg en na de koffie gaan we weer op weg, het is kwart voor tien.
Als we druk zijn met de voorbereiding om te vertrekken horen we plotseling een enorme dreun, we kijken op en zien dat onze 'buurman' die net wil vertekken zijn caravan heeft 'verloren'. We gaan kijken en zien dat de caravan niet goed aangehaakt was en van de trekhaak is gegleden, de breekkkabel gebroken en de bedrading uit de stekker. De 'buurman' is natuurlijk erg gestresst maar 'geeft zich over' aan de situatie en gaat de stekker repareren, wel een tijdrovend werkje want als wij wegrijden is hij nog steeds bezig.
Het is vandaag 290 km alleen maar snelweg, voornamelijk de 7 ofschoon we veel wegwerkzaamheden passeren leidt dit niet tot veel vertraging. Wel een incident, terwijl ik net een vrachtauto inhaal drukt een auto achter mij zich ernaast, het gaat nog net goed maar hij is boos op mij, hij haalt mij in en gaat steeds langzamer voor mij rijden, wat een idioot, op zo'n drukke snelweg iemand tot stoppen proberen te dwingen. Ik wil nog niet dood en ga er maar omheen terwijl hij woedend een parkeerplaats op schiet.
Het is half vijf als we op de camping in Naumburg (Hessen) staan, we treffen het wel, het is vandaag 'honden-weekend' en Rock-festival op de camping, nou allemaal gratis entertainment. Morgen naar NL, maar hopen op geen files en geen idioten op de weg.

Zondag, 19 september. Verder naar NL.


We staan extra vroeg op 'niet omdat het moet maar omdat het kan' want om half acht beginnen alle kerkklokken in Naumburg te luiden en een aantal honden te blaffen. Slapen zit er niet meer in, douchen, ontbijten, aanhaken en wegwezen. De eerste 16 km is naar de snelweg, de 44, en dan rijden maar, eindeloos en zonder inspiratie, want we willen alleen maar zo snel mogelijk in Apeldoorn zijn, de rest boeit ons niet. Toch om tien uur koffietijd en om 12 uur lunchpauze. We zitten alletwee te slapen zo saai en eentonig is het. Na bijna vijf uur rijden zijn we - om drie uur - op onze bestemming, een camping nabij Apeldoorn.
We genieten van alle appjes die voorbij komen op de groepsapp, het geeft aan dat we echt een groep met samenhang zijn geworden. Eind van de middag gaan we op bezoek bij onze zoon met de jarige dochter.

Terug naar Dolomietenreis

Terug naar Gerritsma-site